Ο ρόλος της φυσιοθεραπευτικής προσέγγισης στον πόνο του ασθενούς

Του Αϊβαλιώτη Δημήτρη
Φυσικοθεραπευτή

Ο φυσικοθεραπευτής παίρνει όλες τις διαγνωστικές ενδείξεις που προϋπάρχουν στον ασθενή, τις επικυρώνει με τα δικά του τεστ και έρχεται σε επαφή με τους θεράποντες ιατρούς για την πιο βαθιά γνώση μιας περίπτωσης.

Αρχικά, λαμβάνει υπόψιν του την υπάρχουσα παθολογία, έτσι ώστε να προσαρμόσει την δική του συμμετοχή στην δυναμική και κινητική βελτίωση του ασθενούς. Κύριος στόχος του είναι η εντόπιση των συσπασμένων και ερεθισμένων ιστών σε όποιο στρώμα και θέση κι αν βρίσκονται.

Ο φυσικοθεραπευτής βλέπει και  «ακούει» κάθε περιοχή του σώματος, ενώ το ειδικά εκπαιδευμένο χέρι του διαπιστώνει την μειωμένη κινητικότητα και την ανωμαλία των ιστών. Εφόσον το πρόβλημα προέρχεται από την δυσλειτουργία του δυναμικού και μηχανικού μέρους του οργανισμού, ο φυσικοθεραπευτής προσπαθεί να το αντιμετωπίσει με την βοήθεια των τεχνικών που διαθέτει η επιστήμη του.

Ο πόνος παρά το γεγονός ότι είναι δυσάρεστος δόθηκε από τη φύση για να μας οδηγήσει στην αναζήτηση βοήθειας. Βλέπουμε λοιπόν ότι η φύση έχει προνοήσει δίνοντας μας τον πόνο, προκειμένου να μας εξαναγκάσει να ζητήσουμε βοήθεια. Το σώμα δίνει από πολύ νωρίς πολύτιμα σήματα, τα οποία θέλουν άμεση και γρήγορη ερμηνεία, κάτι που προσδιορίζει με μεγάλη επιτυχία ο κλάδος της φυσικοθεραπείας. Ωστόσο, η επιστήμη αυτή δεν είναι μόνο για να θεραπεύει αλλά και για να προλαμβάνει καταστάσεις.

Η επιτυχημένη θεραπεία του ασθενούς, απαιτεί από μέρους του θεραπευτή ποικιλία ικανοτήτων, όπως παρατηρητικότητα, δυνατότητα κρίσης, αλληλοσυσχέτιση πληροφοριών, άριστη επικοινωνία με τον ασθενή και άρτια γνώση. Πέρα όλων αυτών όμως, απαραίτητη είναι και  η εφαρμογή του κατάλληλου ανά περίπτωση χειρισμού, καθώς και η εμπειρία στην ψηλάφηση και αναγνώριση των μαλακών και σκελετικών δομών.

Στις μέρες μας η θεραπεία δια των χειρών αντιπροσωπεύει κάτι περισσότερο από παθητική εφαρμογή κινήσεων, διότι το πεδίο αυτό συνεχίζει να διευρύνεται.